Αχ Hann(ούλ)a του χιονιά! (Hanna - 2011)

  
 Νεαρή έφηβη μεγαλώνει με τον πατέρα της στους παγετώνες της Φινλανδίας. Η Hann(ούλ)a δεν ξέρει τι είναι κινητό τηλέφωνο, facebook, σαπουνόπερα ή burberry, ξέρει όμως να χειρίζεται τόξο, να κυνηγάει για τη μπριζόλα της και να φτιάχνει ρούχα από δέρμα ζώων. Στον ελεύθερο χρόνο της ασκείται στις πολεμικές τέχνες, βελτιώνεται στη σκοποβολή και μαθαίνει για τον κόσμο από την εγκυκλοπαίδεια που της διαβάζει ο πατέρας της. Η Hann(ούλ)a αισθάνεται την ανάγκη να γνωρίσει τι υπάρχει πέρα από την καλύβα που μεγάλωσε γεγονός το οποίο εκμυστηρεύεται στον πατέρα της. Αυτός δεν την αποτρέπει, ωστόσο της επισημαίνει τους κινδύνους που θα κληθεί να αντιμετωπίσει και την αφήνει να πάρει την τελική της απόφαση. Η Hann(ούλ)a είναι αποφασισμένη και ξεκινάει τελικά την αναζήτηση της. Από το σημείο αυτό και μετά ξεκινά μια περιπέτεια καταδίωξης επικεφαλής της οποίας είναι αξιωματούχος μυστικής υπηρεσίας με αρρωστημένο κόλλημα με τα δόντια της και με τσαγανό και τουπέ που μονάχα με μια ματιά της είναι ικανή να ευνουχίσει τους άνδρες που βρίσκονται υπό τις διαταγές της. Στη διάρκεια της καταδίωξης θα αποκαλυφθούν μυστικά που αφορούν την Hann(ούλ)a, τον πατέρα, τη νεκρή μητέρα της καθώς και την "bitch" πράκτορα.

 Σκηνές δράσης που σε κάποιες στιγμές σου θυμίζουν Metal Gear Solid, ένα επαρκές σενάριο και μια Hanna η οποία κυριαρχεί στην ταινία από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Φυσικά δε μιλάμε για κανένα αριστούργημα της 7ης τέχνης, μπορούμε όμως να μιλάμε για μια καλή ταινία δράσης που φαντάζομαι θα ικανοποιήσει τους fan του είδους. Δεν έχω μάθει κάτι σχετικό, ωστόσο το τέλος της ταινίας αφήνει περιθώρια/υπονοούμενα για μελλοντικό sequel. Μακάρι γιατί εγώ τουλάχιστον πάω Hanna με χίλια!

Σημαντικότατο!: Οι Chemical Brothers ανακατεύονται στο soundtrack της ταινίας!

Σκηνοθεσία: Joe Wright
Σενάριο: Seth Lochhead, David Farr
Πρωταγωνιστούν: Saoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett, Vicky Krieps

Εδώ το trailer

Περισσότερα

Υπερσιβηρικές περιπέτειες. (Transsiberian, 2008)

 Ζευγάρι Αμερικανών αποφασίζει να ταξιδέψει από την Κίνα στη Μόσχα με τον υπερσιβηρικό. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού γνωρίζει ένα ζευγάρι το οποίο θα τους μπλέξει σε περιπέτειες με κυκλώματα λαθρεμπόρων και τη ρωσική δίωξη ναρκωτικών (όχι και ότι καλύτερο..). 

 Ο Ben Kingsley ως Ρώσος αξιωματικός της αστυνομίας και ο Woody Harrelson ως "μπούμπης" σύζυγος που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κερδίσει την εκτίμηση της γυναίκας του (στη θέση του θα την παρατούσα στα χιόνια..) υπηρετούν με σχετική αξιοπρέπεια τους ρόλους τους, χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζουν. Οι υπόλοιποι μια χάλκινη μετριότητα, όπως κακά τα ψέμματα συνολικά η ταινία. Μια - δύο όμορφες εικόνες με χιόνια, μια υποψία σασπένς και η παρουσίαση ενός υπερσιβηρικού σε απόλυτη παρακμή, σε σημείο να θυμίζει hostel σε κακόφημη συνοικία του Αμστελόδαμου. Γενικότερα έχω την εντύπωση πως η ταινία γυρίστηκε για να παρουσιάσει την εικόνα μιας υπανάπτυκτης Ρωσικής επαρχίας καθώς δε λείπουν τα στερεότυπα ταινιών τύπου Rambo με απολίτιστους Ρώσους που περνούν τη μέρα τους σε γυμναστήρια και σκοπευτήρια ή εργάτες που το μόνο τους άγχος είναι αν η βότκα τους βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου (-20 περίπου για την περίπτωση της Σιβηρικής Ρωσίας). Θεωρώ τέλος εξαιρετικά ατυχή την έμπνευση "φοράω το χαλασμένο ρολόι του νεκρού γιου μου" για να συμπαθήσουμε τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Kingsley (λίγη φαντασία ρε παιδιά..)

Θα την ξανάβλεπα: 

• Μόνο αν αποκτούσα πρόβλημα αλκοολισμού και ήθελα να δω πώς θα κατέληγα αν δεν ξεκινούσα αποτοξίνωση (πολύ βότκα ρε παιδί μου).
• Αν στην Ελλάδα είχε 8 μήνες το χρόνο καύσωνα και ήθελα να θυμηθώ πώς είναι ένα χιονισμένο τοπίο.

Αγαπημένες ατάκες:

• Στη Ρωσία έχουμε ένα ρητό: "Μπορείς με τα ψέμματα να πας μπροστά στη ζωή σου, δεν μπορείς όμως να γυρίσεις πίσω". (κρύβει αλήθεια!)
• Σε προσπάθεια απόδρασης ο "μπούμπης" πέφτει σε λουκέτο και η παγοκολώνα γυναίκα του του δίνει ένα βότσαλο για να το σπάσει. Αυτός αφού κοιτάει μια το βότσαλο και μια το εξυπνοπούλι που παντρεύτηκε προσπαθώντας να υπολογίσει πιο από τα δύο έχει μεγαλύτερο IQ, επιχειρεί να σπάσει το λουκέτο με το βότσαλο και τα καταφέρνει!!! Της εξηγεί λοιπόν τρέχοντας ξυπόλυτος στα χιόνια: "Κινέζικα λουκέτα, τα πουλάω κι εγώ στο μαγαζί, είναι φτηνά αλλά άχρηστα!!!" (Ηθικό δίδαγμα Αμερικάνε καταναλωτή: μην αγοράζεις κινέζικα προϊόντα είναι φτηνά αλλά άχρηστα, βοήθησε κι εσύ τη χώρα σου να βελτιώσει το εμπορικό ισοζύγιο με τους σχιστομάτηδες..)Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ..!

Σκηνοθεσία:

Brad Anderson

Σενάριο:

Brad Anderson, Will Conroy

Πρωταγωνιστούν: 

Woody Harrelson, Emily Mortimer, Ben Kingsley

Εδώ και το trailer

Περισσότερα

Αθάνατη Γαλλική μαφία (22 Bullets / L'immortel - 2010)

  

 Κορυφαίο μέλος της Γαλλικής μαφίας που δραστηριοποιείται στη Μασσαλία θα δεχτεί 22 σφαίρες σε ενέδρα αλλά τελικά θα επιβιώσει με μια μεγάλη ουλή στο μάγουλο, μια ελαφριά κουτσαμάρα στο δεξί του πόδι και τρία δάχτυλα σε αχρηστία στο δεξί του χέρι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τη βοήθεια φίλων του, θα προσπαθήσει να εντοπίσει αρχικά τους δράστες και στη συνέχεια να τους ξεκάνει έναν - έναν. Την προσπάθεια του για εκδίκηση θα προσπαθήσει να εμποδίσει νεαρή αξιωματικός της αστυνομίας που στο παρελθόν έχασε τον επίσης αξιωματικό της αστυνομίας άνδρα της από τη συμμορία που έλεγχε ο "Λάζαρος" μαφιόζος.

 Μπήκα στη διαδικασία να δω την ταινία για έναν και μόνο λόγο. Αυτός ακούει στο όνομα Jean Reno, του οποίου ομολογώ τρέφω μια κάποια συμπάθεια. Δυστυχώς όμως αυτός όπως και συνολικά η ταινία με απογοήτευσε. Από ένα σημείο και μετά η ταινία καταντά κουραστική, αφού το μόνο που προσπαθεί να μας πείσει είναι πως ένας μαφιόζος ο οποίος έχει σκοτώσει, ασχολείται με το εμπόριο ναρκωτικών και γενικά έχει εμπλακεί σε πλήθος δραστηριοτήτων από αυτές που ο ποινικός κώδικας έχει οργανωθεί πάνω στην ύπαρξη τους, διαθέτει ήθος και αρχές. Είναι άνθρωπος φιλότιμος και οικογενειάρχης που το μόνο που ζητά πλέον από τη ζωή (και αφού έχει πλουτίσει από τις παράνομες δραστηριότητες του παρελθόντος) είναι να τραβήξει μια μαύρη γραμμή, να ξεχάσει το παρελθόν και να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. Ε, όχι ρε φίλε..κάνε μας τη χάρη! Αν είναι έτσι να οργανωθούμε κι εμείς σε συμμορίες, να γεμίσουμε το σεντούκι μας με μπαγιόκο και μετά να πούμε τέλος, τώρα σπίτι, οικογένεια και αγνάντεμα τις φεγγαράδες με το γυναικάκι μας.

 Πέρα από το σενάριο, η δράση είναι μέτρια ως απαράδεκτη (σκηνές καταδίωξης που εκ των προτέρων ξέρεις πώς θα καταλήξουν), μια χαζή προσπάθεια αντιγραφής του Νονού ΙΙ, με flashback από τη ζωή του πρωταγωνιστή σε νεότερη ηλικία, προκειμένου να καταλάβει ο θεατής κάτω από ποιες συνθήκες διαμόρφωσε το εξαίρετο ήθος του και πολύ - πολύ υπερβολή (σκέψου μόνο πως ενώ είναι κουτσός και δε μπορεί να χρησιμοποιήσει το καλό του χέρι, πυροβολεί σαν το Λούκυ - Λουκ και οδηγεί μηχανή σαν το Βαλεντίνο Ρόσι).

 Κρίμα για τον Jean και κρίμα και για τον Γαλλικό κινηματογράφο που τα τελευταία χρόνια με αφήνει να καταλάβω πως είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, όπως η μαφία της Μασσαλίας ένα πράμα!

Σκηνοθεσία:

Richard Berry

Σενάριο:

Richard Berry

Πρωταγωνιστούν:

Jean Reno, Kad Merad, Jean-Pierre Darroussin

Εδώ το trailer

Περισσότερα

Groovy sounds on a lame movie.. (Groove - 2000)

 Η ταινία που σημάδεψε ίσως περισσότερο από κάθε άλλη τα μέλη της Generation-X, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τα παράπονα της μάνας-raver για τις φωσφοριζέ στιλιστικές τους επιλογές, τα ντάπα-ντούπα που ακούγονταν πίσω από την κλειδαμπαρωμένη πόρτα του δωματίου, και τις ομολογουμένως πρωτότυπες κομμωτικές εμπνεύσεις τους. Καταρχάς να τονίσω πως η ταινία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ν' αφορά όσους δεν τους λένε τίποτε έννοιες, λέξεις και ονόματα όπως: Οινόφυτα, progressive house, techno, dj, +Soda, UMatic, μείκτης, ενισχυτής, flyer, Petros Floorfiler (κλπ - κλπ), όσους δεν έχουν φορέσει ποτέ στη ζωή τους φωσφοριζέ κορδόνια, όσους δεν έχουν γυρίσει ξημερώματα σπίτι τους χωρίς ακοή αλλά με το μπάσο από το woofer να έχει αφήσει το στίγμα του στο στέρνο τους και φυσικά όσους δεν γνώρισαν τη Goa πρώτα ως είδος ηλεκτρονικής μουσικής και στη συνέχεια ως τη μικρότερη πολιτεία της Ινδίας.  

  
 Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία και ως κοινωνική, ωστόσο δεν με πείθει τόσο για τέτοια. Από την άλλη βέβαια, πέρα από μερικές χαζοσκηνούλες που μπορεί και να σε κάνουν να σπάσει το χειλάκι σου δεν θα σε ξετρελάνει και με το χιούμορ της. Το story αφορά ομάδα νεαρών που κάνει αρπαχτή οργανώνοντας παρτάκι σε εγκαταλελειμμένη αποθήκη με guest star το John Digweed (αν δε σου λέει τίποτα το όνομα σε παρακαλώ να σταματήσεις αμέσως την ανάγνωση!). Τα flyers έχουν μοιραστεί, ο χώρος έχει διακοσμηθεί κατάλληλα, τα mails έχουν σταλεί (μιλάμε για εποχή π.φ. - προ φατσοβιβλίου) και όλα είναι έτοιμα για ν' αρχίσει το πάρτυ! Ενώ όλα κυλούν ομαλά κι εμείς ως θεατές παρακολουθούμε τις ιστορίες μερικών από τους παρευρισκόμενους, μεταξύ των οποίων κι ενός αμύητου στο χώρο νέου ο οποίος δοκιμάζει ένα "mitsubishi" (και δεν εννοώ το κλιματιστικό ή το αυτοκίνητο), η αστυνομία θα χώσει τη μυτούλα της για να χαλάσει τη δουλειά.. ή μήπως όχι;

Αγαπημένη σκηνή: 

Η εικόνα ενός εκ των διοργανωτών του event ο οποίος εμφανίζεται να κάθεται στο τραίνο κρατώντας μια ντισκομπάλα στην αγκαλιά (βλ. αφίσα ταινίας)!

Θα την ξανάβλεπα:

• Για να θυμηθώ τα νιάτα μου και να αναπολήσω μια εποχή όπου οι djs έπαιζαν βινύλια και με τα χέρια τους χειρίζονταν μείκτες και πικάπ και δεν έκανα clicks σε ποντίκια.
• Για να ξανακούσω τον ύμνο που ακούγεται προς το τέλος της ταινίας και που ακόμα και σήμερα, 15 περίπου χρόνια μετά, μπορεί να σηκώσει "φράχτες" τις τρίχες κάθε 30+ (και όχι μόνο) fan του συγκεκριμένου είδους μουσικής!
• Ως φόρο τιμής σε μια εποχή που πέρασε αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η ζωή κάνει κύκλους ακόμα και στα όνειρα! (stay clean, stay true & just enjoy the music)

Σκηνοθεσία:

Greg Harrison

Σενάριο:

Greg Harrison

Πρωταγωνιστούν:

Chris Ferreira, Mackenzie Firgens, Elizabeth Sun

Εδώ το trailer

Περισσότερα

Οι φυλακές των ανήλικων με τα παχιά μουστάκια! (Φυλακές ανηλίκων - 1982, Φυλακές ανηλίκων ΙΙ Εκδίκηση στη βία - 1984)

 Δε θα μπορούσα να εγκαινιάσω τη συγκεκριμένη κατηγορία (cult ελληνικός κινηματογράφος) με καμιά άλλη ταινία και θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι τουλάχιστον θα συμφωνήσετε μαζί μου!

 Θεωρώ τις δύο αυτές ταινίες το έπος του ελληνικού cult κινηματογράφου και δε σας κρύβω πως σε πολλές περιπτώσεις μιζεροποίησης του εγκεφάλου από την καθημερινότητα έχουν φτιάξει τη διάθεση μου. Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός πως ακόμα και αμύητοι στον cult ελληνικό κινηματογράφο έγιναν θαυμαστές των αξεπέραστων αυτών δημιουργημάτων, αφού τους τα παρουσίασα συνοδεία ηδύποτων..! Για όποιον λοιπόν δεν έτυχε ποτέ να τις παρακολουθήσει, αναζητήστε τις στο YouTube, κυκλοφορούν ελεύθερες κι ωραίες!

  
 Ό,τι και να πω θεωρώ πως είναι λίγο. Το μόνο που θα τολμήσω να σχολιάσω είναι πως η δεύτερη ταινία υστερεί της πρώτης, γεγονός που αποδεικνύεται και από την προσπάθεια να εκμεταλλευτεί κομμάτι από το μεγαλείο της με flashback σε μερικές από τις κορυφαίες της σκηνές.

 Το πρώτο χαμογελάκι σκάει με το ξεκίνημα της ταινίας και τους πρώτους στίχους του soundtrack. Το τρελό γέλιο αρχίζει με την πρώτη παρουσία στην ταινία του Θέμη Μάνεση ως ψιλολαμόγιου, μονίμως δυσαρεστημένου με την "καινωνία" και στο μεταίχμιο της παρανομίας (όλα καλά μέχρι εδώ) ανηλίκου με ΠΑΧΥ όμως ΜΟΥΣΤΑΚΙ που θα το ζήλευε και ο Μάκαρος. Το story απλό και ξεκάθαρο, παρέα "ανήλικων νέων" τα έχει με το σύμπαν γιατί η ζωή δεν τους τα φέρνει όπως θα ήθελαν (μόνιμο και σταθερά μεγάλο εισόδημα χωρίς να δουλεύουν, μηχανή υψηλού κυβισμού και "νυμφομανές - κωφάλαλο" γκομενέτο). Στη προσπάθεια τους να "πιάσουν τη καλή" και αφού σαν θεατές έχουμε βιώσει μέσα από την εξέλιξη της ταινίας τα προβλήματα τους, οργανώνουν εξαιρετικής σύλληψης και εκτέλεσης ληστεία! Ατυχές περιστατικό, στο οποίο εμπλέκεται αντίπαλη ομάδα νεαρών μοτοσυκλετιστών με θητεία στο ΚΑΤ, τους οδηγεί στη σύλληψη, την καταδίκη και τελικά στον Κορυδαλλό και την πτέρυγα ανηλίκων του. Εκεί θα μπλέξουν με το "Θεό", ένα γιατρό με ειδίκευση στη σύφιλη και τα αφρικανικά εσκουλαμέντα, που τελικά δεν είναι γιατρός, τον "αγαπητικό του θαλάμου" που τα έχει καλά με το "Θεό" και πουλάει ναρκωτικά (100δρχ η τζούρα), ροκ μουσική (100δρχ τα 3 λεπτά) και γυμνές φωτογραφίες (50δρχ το μισάωρο), έναν "ποιητή" αρχιφύλακα και ένα διοικητή φυλακών που σε παλιότερη ταινία μας εξηγούσε πως "οι Γερμανοί ήταν φίλοι μας"! Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι πρωταγωνιστές θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται!

  
 Το story της δεύτερης ταινίας λιγότερο σύνθετο και με σαφέστατες επιρροές από τουρκικό κινηματογράφο των δεκαετιών του 70' και 80' για όσους είναι μυημένοι. Οι τρεις από τους τέσσερις φίλους μας (ο άλλος αγνοείται..) προσπαθούν να προσαρμοστούν μετά την εμπειρία τους στις φυλακές και να βρουν το δρόμο τους (ο Μάνεσης διατηρεί κρεοπωλείο σε συνοικία της Αθήνας - εξαιρετική σύλληψη του σεναριογράφου ομολογουμένως). Το σύμπαν ωστόσο εξακολουθεί να συνωμοτεί εναντίον τους (δεν το είχε δαμάσει ακόμα ο Coelho). Σε μια προσπάθεια απόδρασης από την καθημερινότητα καταφεύγουν σε αλσύλλιο το οποίο έχουν επιλέξει και τρεις αδελφές για να πάρουν τον αέρα τους. Μία από αυτές ξεμακραίνει για να μαζέψει μαργαρίτες για το βάζο και σέσκουλα για το δείπνο. Οι τρεις φίλοι μας στην προσπάθεια τους να "γνωριστούν" με την φυσιολάτρισσα κομπάρσα της αφαιρούν τη ζωή. Η συνέχεια της ταινίας παρουσιάζει την προσπάθεια των δύο αδελφών της κομπάρσας να απονείμουν δικαιοσύνη.

Αγαπημένες ατάκες:

 Και στις δύο ταινίες η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη επομένως δεν θα μπω στη διαδικασία επιλογής γιατί θα καταλήξω να μεταφέρω τα σενάρια τους στην ανάρτηση. Θα σταθώ μονάχα σε αυτή που προσωπικά θεωρώ πιο "ιδιαίτερη" και η οποία παρουσιάζεται στην πρώτη ταινία.

 Οι φίλοι μας περνούν τη πρώτη τους νύχτα στο δωμάτιο της φυλακής, το οποίο μοιάζει περισσότερο με δωμάτιο καλοκαιρινής κατασκήνωσης ναυτοπροσκόπων (έχει και κουρτίνες στα παράθυρα, ενώ δε μου βγάζεις από το μυαλό πως είναι το ίδιο δωμάτιο που περιέφερε τη κορμάρα της η Σοφία Αλιμπέρτη στο "Θηλυκό θηριοτροφείο"). Οι φίλοι μας έχουν μόλις τσακωθεί με τον "αγαπητικό του θαλάμου" ο οποίος έχει βγάλει ένα σουγιά αντίστοιχης επικινδυνότητας με το εργαλείο που έχουν κάποιοι νυχοκόπτες για να καθαρίζεις τα νύχια σου, προκειμένου να τους δείξει ποιος είναι το αφεντικό...Ο "Θεός" αντιλαμβάνεται την αναμπουμπούλα και μπαίνει με φόρα για να επιβάλει την τάξη και την ασφάλεια, όπως ακριβώς η ομάδα ΔΙΑΣ στο Μοναστηράκι. Ο "αγαπητικός του θαλάμου" πετάει το μαχαιράκι φρούτου για να μη βρει το μπελά του και κατηγορεί έναν από την παρέα μας ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ. Ο "Θεός" κρατάει στα χέρια του το "επικίνδυνο όπλο", παίρνει απειλητικό ύφος (τόσο απειλητικό που θα έκανε και τον Chuck Norris να δακρύσει - ..υπερβολή για να τονιστεί η ένταση της στιγμής) και με τη γεμάτο γρέζι φωνή του απευθύνει την εξής ερώτηση στα παραστρατημένα νιάτα του θαλάμου: "Ωστε κουβαλάτε και σπαθιά κωλόπαιδα εεεε;;;"

Αγαπημένη σκηνή:

 Η αγαπημένη μου σκηνή βρίσκεται στη δεύτερη ταινία, με πολύ μικρή όμως διαφορά από τη σκηνή που ο Μάνεσης κάνει μαθήματα "ζιγκολολαγνείας" στο φίλο του.

 Οι δύο αδελφές της κομπάρσας έχουν ψήσει το Μάνεση πως τον λιμπίζονται και έχουν πάει σπίτι τους για τα περαιτέρω. Πάνω στο μπαλαμούτι η μία από τις αδελφές φεύγει από το δωμάτιο ντυμένη (και έχει σημασία που το αναφέρω αυτό) για να φρεσκαριστεί. Σκοπός της είναι να πάρει ένα μεγάλο μαχαίρι από τη κουζίνα, να πλησιάσει το Μάνεση από πίσω, χωρίς να τη δει και να του κόψει το λαιμό. Αυτό ακριβώς κάνει λοιπόν, μόνο που...(χωρίς να καταλάβω ποτέ το γιατί) γυρνάει στο δωμάτιο εντελώς γυμνή. Πιάνει το Μάνεση από τα μαλλιά, του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και τον σφάζει (όλα αυτά χωρίς να τη δει). Αναρωτιέμαι. Γιατί θεώρησε σωστό να βγάλει τα ρούχα της; Αυτοσχεδιασμός; Σκηνοθετικό τρικ; Νομίζω δε θα μάθουμε ποτέ!

 Αγάπη και σεβασμός για όλους τους συντελεστές των δύο ταινιών, οι οποίοι δούλευαν κάτω από δύσκολες συνθήκες, με λίγα μέσα και με μοναδικό όπλο το μεράκι τους για να προβληματίσουν τη νεολαία της εποχής. Στη τελική κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν κατά καιρούς να δημιουργήσουν "κουλτούρα" με πολύ χειρότερα τελικά αποτελέσματα. Παραδείγματα θα υπάρξουν σε επόμενες αναρτήσεις!

Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας

Σενάριο: Γιώργος Μυλωνάς

Πρωταγωνιστούν:Θέμης Μάνεσης, Νικήτας Αστρινάκης, Σπύρος Ιωάννου, Άγης Γυφτόπουλος, Λευτέρης Γυφτόπουλος,Γιώργος Πετρόχειλος, Καίτη Δελή, Λιάνα Θάνου , Μίτση Κωνσταντάρα, Γιώργος Ματαράγκας , Κώστας Μακέδος ,Αρτέμης Μάτσας , Μέλπω Ζαρόκωστα , Δημήτρης Καλλιβωκάς , Νίκος Τσαχιρίδης , Γιώργος Μυλωνάς

Περισσότερα

Λίγα λόγια για το blog..!

Καλωσόρισες στους cine-φίλους!

 Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου ούτε επιδιώκω να γίνω. Στόχος του blog είναι να αποτελέσει ένα χώρο στον οποίο θα μπορούμε να μιλήσουμε για ταινίες όπως θα κάναμε με την παρέα μας. Φαντάζομαι δεν είναι λίγες οι φορές που καθένας μας μπήκε στη διαδικασία να προτείνει μια ταινία σε φίλους του, να σχολιάσει θετικά ή αρνητικά κάποιον ηθοποιό, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει σχετικά με το αν μια ταινία αξίζει να τη δεις ή όχι. Μιας και το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα, κάτι αντίστοιχο επιδιώκω να πετύχουμε κι εδώ, με τις διαφωνίες μας, με αρκετό χιούμορ και σίγουρα με θετική διάθεση από την πλευρά μου και ευελπιστώ κι από τη δική σας! 

 Με την ευκαιρία της πρώτης αυτής ανάρτησης, εύχομαι όσο περνάει ο καιρός η παρέα μας να μεγαλώνει, να μας διασκεδάζει, να μας προβληματίζει και να μας ψυχαγωγεί, όπως ακριβώς και οι αγαπημένες μας ταινίες!

Καλές προβολές λοιπόν cine-φίλε!!

  

Περισσότερα