Αθάνατη Γαλλική μαφία (22 Bullets / L'immortel - 2010)

Κορυφαίο μέλος της Γαλλικής μαφίας που δραστηριοποιείται στη Μασσαλία θα δεχτεί 22 σφαίρες σε ενέδρα αλλά τελικά θα επιβιώσει με μια μεγάλη ουλή στο μάγουλο, μια ελαφριά κουτσαμάρα στο δεξί του πόδι και τρία δάχτυλα σε αχρηστία στο δεξί του χέρι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τη βοήθεια φίλων του, θα προσπαθήσει να εντοπίσει αρχικά τους δράστες και στη συνέχεια να τους ξεκάνει έναν - έναν. Την προσπάθεια του για εκδίκηση θα προσπαθήσει να εμποδίσει νεαρή αξιωματικός της αστυνομίας που στο παρελθόν έχασε τον επίσης αξιωματικό της αστυνομίας άνδρα της από τη συμμορία που έλεγχε ο "Λάζαρος" μαφιόζος.

Μπήκα στη διαδικασία να δω την ταινία για έναν και μόνο λόγο. Αυτός ακούει στο όνομα Jean Reno, του οποίου ομολογώ τρέφω μια κάποια συμπάθεια. Δυστυχώς όμως αυτός όπως και συνολικά η ταινία με απογοήτευσε. Από ένα σημείο και μετά η ταινία καταντά κουραστική, αφού το μόνο που προσπαθεί να μας πείσει είναι πως ένας μαφιόζος ο οποίος έχει σκοτώσει, ασχολείται με το εμπόριο ναρκωτικών και γενικά έχει εμπλακεί σε πλήθος δραστηριοτήτων από αυτές που ο ποινικός κώδικας έχει οργανωθεί πάνω στην ύπαρξη τους, διαθέτει ήθος και αρχές. Είναι άνθρωπος φιλότιμος και οικογενειάρχης που το μόνο που ζητά πλέον από τη ζωή (και αφού έχει πλουτίσει από τις παράνομες δραστηριότητες του παρελθόντος) είναι να τραβήξει μια μαύρη γραμμή, να ξεχάσει το παρελθόν και να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. Ε, όχι ρε φίλε..κάνε μας τη χάρη! Αν είναι έτσι να οργανωθούμε κι εμείς σε συμμορίες, να γεμίσουμε το σεντούκι μας με μπαγιόκο και μετά να πούμε τέλος, τώρα σπίτι, οικογένεια και αγνάντεμα τις φεγγαράδες με το γυναικάκι μας.

Πέρα από το σενάριο, η δράση είναι μέτρια ως απαράδεκτη (σκηνές καταδίωξης που εκ των προτέρων ξέρεις πώς θα καταλήξουν), μια χαζή προσπάθεια αντιγραφής του Νονού ΙΙ, με flashback από τη ζωή του πρωταγωνιστή σε νεότερη ηλικία, προκειμένου να καταλάβει ο θεατής κάτω από ποιες συνθήκες διαμόρφωσε το εξαίρετο ήθος του και πολύ - πολύ υπερβολή (σκέψου μόνο πως ενώ είναι κουτσός και δε μπορεί να χρησιμοποιήσει το καλό του χέρι, πυροβολεί σαν το Λούκυ - Λουκ και οδηγεί μηχανή σαν το Βαλεντίνο Ρόσι).

Κρίμα για τον Jean και κρίμα και για τον Γαλλικό κινηματογράφο που τα τελευταία χρόνια με αφήνει να καταλάβω πως είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, όπως η μαφία της Μασσαλίας ένα πράμα!