Η ταινία που σημάδεψε ίσως περισσότερο από κάθε άλλη τα μέλη της Generation-X, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τα παράπονα της μάνας-raver για τις φωσφοριζέ στιλιστικές τους επιλογές, τα ντάπα-ντούπα που ακούγονταν πίσω από την κλειδαμπαρωμένη πόρτα του δωματίου, και τις ομολογουμένως πρωτότυπες κομμωτικές εμπνεύσεις τους. Καταρχάς να τονίσω πως η ταινία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ν' αφορά όσους δεν τους λένε τίποτε έννοιες, λέξεις και ονόματα όπως: Οινόφυτα, progressive house, techno, dj, +Soda, UMatic, μείκτης, ενισχυτής, flyer, Petros Floorfiler (κλπ - κλπ), όσους δεν έχουν φορέσει ποτέ στη ζωή τους φωσφοριζέ κορδόνια, όσους δεν έχουν γυρίσει ξημερώματα σπίτι τους χωρίς ακοή αλλά με το μπάσο από το woofer να έχει αφήσει το στίγμα του στο στέρνο τους και φυσικά όσους δεν γνώρισαν τη Goa πρώτα ως είδος ηλεκτρονικής μουσικής και στη συνέχεια ως τη μικρότερη πολιτεία της Ινδίας.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ταινία και ως κοινωνική, ωστόσο δεν με πείθει τόσο για τέτοια. Από την άλλη βέβαια, πέρα από μερικές χαζοσκηνούλες που μπορεί και να σε κάνουν να σπάσει το χειλάκι σου δεν θα σε ξετρελάνει και με το χιούμορ της. Το story αφορά ομάδα νεαρών που κάνει αρπαχτή οργανώνοντας παρτάκι σε εγκαταλελειμμένη αποθήκη με guest star το John Digweed (αν δε σου λέει τίποτα το όνομα σε παρακαλώ να σταματήσεις αμέσως την ανάγνωση!). Τα flyers έχουν μοιραστεί, ο χώρος έχει διακοσμηθεί κατάλληλα, τα mails έχουν σταλεί (μιλάμε για εποχή π.φ. - προ φατσοβιβλίου) και όλα είναι έτοιμα για ν' αρχίσει το πάρτυ! Ενώ όλα κυλούν ομαλά κι εμείς ως θεατές παρακολουθούμε τις ιστορίες μερικών από τους παρευρισκόμενους, μεταξύ των οποίων κι ενός αμύητου στο χώρο νέου ο οποίος δοκιμάζει ένα "mitsubishi" (και δεν εννοώ το κλιματιστικό ή το αυτοκίνητο), η αστυνομία θα χώσει τη μυτούλα της για να χαλάσει τη δουλειά.. ή μήπως όχι;
Αγαπημένη σκηνή:
Η εικόνα ενός εκ των διοργανωτών του event ο οποίος εμφανίζεται να κάθεται στο τραίνο κρατώντας μια ντισκομπάλα στην αγκαλιά (βλ. αφίσα ταινίας)!
Θα την ξανάβλεπα:
- Για να θυμηθώ τα νιάτα μου και να αναπολήσω μια εποχή όπου οι djs έπαιζαν βινύλια και με τα χέρια τους χειρίζονταν μείκτες και πικάπ και δεν έκανα clicks σε ποντίκια.
- Για να ξανακούσω τον ύμνο που ακούγεται προς το τέλος της ταινίας και που ακόμα και σήμερα, 15 περίπου χρόνια μετά, μπορεί να σηκώσει "φράχτες" τις τρίχες κάθε 30+ (και όχι μόνο) fan του συγκεκριμένου είδους μουσικής!
- Ως φόρο τιμής σε μια εποχή που πέρασε αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η ζωή κάνει κύκλους ακόμα και στα όνειρα! (stay clean, stay true & just enjoy the music)
